تقلید کودک
احساس تقلید کودک در زمان کودکی، بسیار قوی و فعال است. به نحوی که کودک سعی می کند نسبت به حرکات و واکنش هایی که در پیرامون زندگی خویش ملاحظه می نماید، تأسی جوید و از آنها پیروی کند.
ناصر عبداللهی، مهندس راه و ساختمان که به گفته خویش بنابر برخوردی با فرزندش در زمان کودکی، قدم در مسیر علوم تربیتی گذاشته، می گوید:
- به دلیل نوع کاری که داشتم، مجبور بودم بخشی از کارهایم را در منزل انجام دهم. درست به خاطر دارم در یکی از روزهایی که سخت مشغول بررسی یکی از نقشه های مهم ساختمانی بودم، «دانیال» پسرک 4 ساله ام سررسید. او بعد از نگاه دقیقی به نقشه، ناگهان با مدادی که در دست داشت با حالتی متفکر، محکم بر چند نقطه نقشه کشید و در برابر پرخاش سریع من، لحظاتی گنگ و مبهم نگاهم کرد و بعد، با همان لحن کودکانه اش گفت: «مگر نمی خواستی مثل تو، مهندس شوم؟» بعد از گفتن این جمله، در حالی که گریه را سر داده بود، از اتاق خارج شد!
اگرچه مجبور به تهیه نقشه دیگری شدم اما از حرکت ناخواسته ام به شدت پشیمان شدم. به هر حال دانیال مهندس شد. اما هنوز که هنوز است از نحوه رفتار من در آن زمان، به عنوان خاطره ای ناهنجار یاد می کند.
دانیال عبداللهی، کودک 4 ساله سال ها قبل، که امروز 31 سال دارد، می گوید:
- با همان سن و سال کم، وقتی می دیدم چطور پدرم «راپید» را که در آن زمان به نظر من، قلمی جادویی و دوست داشتنی بود، در دست می گیرد و با آن خط های جور و واجوری می کشد و بعضی جاها را دنده – دنده (پله ها) می کند و جاهای دیگر را صاف یا پررنگ تر می کشد، لذت می بردم. این بود که می خواستم مثل او باشم و روی کاغذهای بزرگ خط بکشم!
اگرچه صحبت های این پدر و پسر، به نظر یک اتفاق ساده و معمولی و چه بسا خاطره ای خنده دار تلقی شود، اما باید دانست آنچه در بطن این احساس و آرزو وجود داشته، همان مسئله تقلید زمان کودکی بوده که به هر حال دانیال دیروز را به دانیال امروزی تبدیل نموده است.
بنابراین آنچه مشاهده می شود، آن است که هیچ گاه کودک را از تقلید، منع و نهی ننماییم، بلکه او را از انجام تقلیدهای نادرست و ناشایست باز داریم که به طور طبیعی لازمه این عمل، مراقبت از اعمال و حرکات و سخنانی است که امکان دارد از پدر و مادر، در برابر کودک سرزَنـَد و کودک آنها را مورد تقلید قرار دهد.
منبع: همشهری