حضرت امام حدودا سی و دو سال داشتند كه در مدرسه فیضیه، درس اخلاق می گفتند.
 

حضرت امام حدودا سی و دو سال داشتند كه در مدرسه فیضیه، زیر كتابخانه، درس اخلاق می گفتند. من در آن ایام، بیست و اندی سال داشتم و در درس اخلاق امام هم كه در ضمن دروس دیگر گنجانده می شد، شركت می‏كردم. در این درس، طبقات دیگر مردم، از قبیل بازاریان شركت می كردند؛ حتی یك بار، یكی از بازاریان، جمله تكان دهنده ای را به زبان آورد كه درس آقای خمینی، آدم درست می كند و من هم قصد آدم شدن دارم! این درس بین سی تا چهل شاگرد داشت. البته رژیم رضا خان از برگزاری این جلسه جلوگیری می كرد؛ چون حضرت امام در خلال درس به طرح مسائل روز می پرداختند و عملا با رژیم در حال مبارزه بودند.
در خاطرم هست در یكی از جلسات فرمودند كه برخی اشخاص در حالتهای خاصی، ناگهان در وجودشان جرقه هدایت زده می شود، اگر بتوانند این جرقه را نگهداری كنند، به جاهایی می رسند. وقتی از جلسه درس بیرون آمدند، راه های نگهداری جرقه مزبور را بیان كردند. یكی از آنها این است كه انسان همیشه و در همه حال، مخصوصا از آن لحظه به بعد ذكر و یاد خدا را در دل زنده نگه دارد و ذكر تنها به گفتن سبحان الله و الحمدلله نیست. این خاطره را از درس اخلاق ایشان به یاد دارم.
یكی از خصوصیات برجسته حضرت امام، این بود كه نسبت به تمام افراد، اعم از پیر و جوان و بچه و نیز موافق و مخالف، با كمال رفق و مهربانی رفتار می كردند. حتی نسبت به كسی كه ایشان را تكفیر كرده بود هم با احترام برخورد می‏نمودند. در مجالس هم سعی می كردند بدون تشریفات وارد شوند و به جای نشستن در صدر مجلس، در صفوف طلبه‏های معمولی بنشینند. یك بار كه ایشان به منزل بنده آمدند، نوه بنده را به نزد ایشان بردند و ایشان به قدری با او مهربانی كردند كه هنوز هم در خاطر او مانده است و با آنگه بزرگسال است گهگاه نقل می‏كند كه امام در فلان مقطع با من اینگونه رفتار كرد.
 
* منبع: هفتاد سال خاطره از آیت الله سید حسین بدلا، تدوین حمیدرضا اسماعیلی، انتشارات مركز اسناد انقلاب اسلامی